Spoken uit het verleden

Gepubliceerd door eliane Google op

We hebben allemaal ‘spoken’ uit het verleden. Herinneringen die ons af en toe komen plagen, vooral op het moment dat we dat helemaal niet willen. Vaak gaan ze gepaard met angst. Angst om niet nog een keer mee te maken, wat er al eens eerder is overkomen. Wat er is voorgevallen heeft ons gekwetst of pijn gedaan en de angst wil ons daar tegen beschermen. Maar het dubbele aan deze angst is, dat het ons ook tegenhoudt om het tegendeel te bewijzen.

Ik werk als coach met deze angsten. Ik help ze onderzoeken en de cliënt te laten bepalen of ze nog bruikbaar zijn. Dat onderzoeken vereist een goede dosis moed, want wie heeft er nou zin om de plaatsen en gebeurtenissen uit het verleden te bezoeken waar je nou juist niet meer wilt zijn? Wie wil zich opnieuw kwetsbaar voelen? Juist omdat die angst een gevangenis voor je bouwt! Door de angst recht in de ogen te kijken, bevrijd je jezelf van de verlammende werking. Het geeft ruimte en vrijheid als je de les van zelfbescherming meeneemt, maar de angst achterlaat waar het hoort: in het verleden.

Gisteren lag ik bij de tandarts voor een intensieve behandeling. Ik werd netjes verdoofd en bleef ook rustig onder de niet zo comfortabele omstandigheden. Tot de tandarts een deur naar het verleden opende en er een spook ontsnapte. ‘We hebben nog net tijd om dat kleine gaatje aan de andere zijde te doen, die kan makkelijk zonder verdoving.’, zei hij. En plop, daar ging ik….terug naar een moment dat ik rond de 12 jaar was.

Ik lag op de stoel bij onze vaste tandarts. Hij vertelde mij dat er een klein gaatje zat en dat die zonder verdoving makkelijk geboord kon worden. Vanaf het moment dat de boor mijn tand raakte, veerde ik op in de stoel. Dat deed pijn! De tandarts bleef doorgaan, ondanks mijn jammerklacht. ‘Nee!’, riep ik. ‘Ik wil niet verder, dit doet te veel pijn.’. De tandarts werd vervolgens boos op mij. ‘Wat een baby ben jij zeg.’, zei hij. ‘Schrijf maar op haar kaart dat ze voor alles voortaan verdoofd moet worden.’, vervolgde hij tegen de assistente. Die zin bleef hangen, daarna heb ik nooit meer zonder verdoving gedurfd. Het zat geëtst in mijn zelfbeeld: ik ben iemand die niet goed tegen pijn kan.

Nu stond het spook recht tegenover mij, in de behandelkamer van een andere tandarts. Wat het van dit spook won? Dat ik inmiddels heb geleerd dat, wanneer ik de strijd aanga, overwin. Met mij stonden alle mensen die met mij samen hun angsten hadden onderzocht en waren aangegaan. Nu was het mijn beurt. Practice what you preach! Deze tandarts gaf mij de ruimte om mijn angst te overwinnen. Hij zei: ‘Probeer het gewoon, als het niet lukt dan stoppen we.’ En daar koos ik voor.

De boor raakte mijn onverdoofde tand en mijn spieren spanden zich aan in de verwachting van pijn, maar die bleef uit! Ook al bleef de spanning in mijn lijf hangen, mijn geest ontspande in een tevreden gepruttel. Ik had overwonnen! Het laatste stukje deed een beetje pijn, maar dit was te hebben. De tandarts vertelde later dat het echt per keer verschilt en vooral wordt bepaald hoe dicht het gaatje bij een zenuwuiteinde zit. En zo bleek het spook van mijn angst, zoals altijd, groter te zijn dan hij leek. Nu was het nog een gezellig klein Casper het spookje, die van mij best aanwezig mag zijn de volgende keer dat ik geboord wordt, want met voorzichtigheid is niets mis.

En net zoals die tandarts sta ik mijn cliënten bij wanneer er een spook opduikt. Probeer het gewoon uit, als het niet lukt stoppen we. En wat blijkt? Er zijn al heel wat spoken gekrompen in mijn kantoor. Misschien moet ik op mijn kaartje voortaan maar ‘ghostbuster’ zetten 😉


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.