Leren alsof je leert fietsen

Het leven geeft je soms weer een heel nieuw perspectief wanneer je het deelt met een peuter. Onlangs leerde hij fietsen zonder wieltjes, dit proces gaf mij inzicht dat het leren van volwassenen (waar ik veel in en mee werk) een vergelijkbare opeenvolging heeft.

Leren komt vanuit interesse
Mijn zoontje liet zijn fietsje links liggen. Hij had een prachtige fiets met zijwieltjes voor zijn derde verjaardag gehad. Nu bijna vier jaar, waren de zijwieltjes er nog niet af. Ik vroeg mij af of ik dit moest gaan stimuleren, maar de keer dat we een paar maanden geleden zonder wieltjes probeerden was geen doorslaand succes. Toen ik hem vertelde dat hij zonder zijwieltjes meer zou kunnen en sneller zou gaan werd zijn interesse laatst wel gewekt.

Doe het niet alleen
‘Mama ga jij mij dan eerst vasthouden en daarna loslaten?’, vroeg hij. Het mooie en stimulerende van het leervermogen van jonge kinderen is dat ze zonder gêne om hulp en steun vragen. Sterker nog, ze eisen het op! En daar ging hij, met mama aan één zijde en papa aan de ander. Wiebelig maar sterk gesteund kwam hij op gang. Rustig, want in het begin moet je niet te hard van stapel lopen.

Twijfel zorgt voor vallen
Hij realiseerde zich op een gegeven moment wat hij aan het doen was en wat het mogelijk voor een consequenties zou hebben (vallen). Zijn lichaam begon te verstarren en het fietsje begon gevaarlijk te slingeren. Met onze handen op zijn schoudertjes loodsten we hem door dit moment. Het lukte echter nog niet om hem zonder steun, alleen te laten fietsen.

Wees lief voor jezelf
De warme ondersteuning die we ons zoontje gaven helpt hem tijdens het leren. Als volwassenen hebben we onze ouders meestal niet meer echt naast ons. Onze interne criticus vertelt ons ondertussen: ‘Je kan het het niet.’ ‘Het zal toch mislukken.’ ‘Je zal afgaan.’ ‘Het gaat te langzaam.’ Zet het geluid van deze criticus eens uit en ondersteun jezelf net zoals een liefdevolle ouder zou hebben gedaan; ‘Je kan het!’ ‘Goed geprobeerd, je bent elke keer weer een stapje verder.’ ‘Maakt niet uit als het niet in één keer lukt.’ ‘Ik hou van je, wat je ook doet.’

Plezier is de beste leraar
Hé, kan jij ook heel snel?’, vroeg ik hem. Ik vermoedde dat hij met een hoger tempo wel de juiste balans zou vinden. Hij werd uit zijn tent gelokt en ging heel hard trappen met zijn kleine beentjes. Ik rende naast hem en begon hem aan te sporen: ‘jaaaa, wat kan jij hard, goed zeg, je bent net zo snel als een auto, ik kan je niet meer bijhouden, wooooeeehoooee’. Hij begint te lachen en te joelen en heeft zoveel plezier in het snelle tempo dat hij niet merkt dat hij alleen fietst en dat ik een stukje naast hem ben gaan lopen.

Vier de successen
‘Met beide voetjes weer stevig op de grond prijs ik hem de hemel in. Wat ontzettend goed, dit gaan we vieren! En weet je wat we gaan vieren? Niet alleen dat jij kan fietsen zonder zijwieltjes, maar vooral dat jij dapper bent geweest. Want nieuwe dingen leren, daar moet je soms even heel dapper voor zijn’ En nu wanneer hij weer iets nieuws mag leren, dan zegt hij: ‘Ik ben dapper!’, met zo’n mooie glans in zijn ogen.

Wekelijks tref ik mensen (leerlingen, particulieren, mensen die door hun baas worden gestuurd, bedrijven die trainingen bij mij volgen) die willen leren. Ik breng ze bij hun (intrinsieke) motivatie, steun ze bij de start en bij momenten van twijfel, breng ze in contact met het plezier om vol te houden en vier met hun het moment dat ze hun doel hebben bereikt. Voor mij is dat geen werk maar een missie.