Elitraantje en haar hulpbronnen

Gepubliceerd door eliane Google op

‘Dat mensen jou als zelfverzekerd zien, dat snap ik echt niet.’, zei mijn vriend eens tegen mij. In het begin van onze relatie noemde hij me gekscherend Elitraantje. Ik heb in mijn leven ook wel wat afgehuild. Nu heb ik het niet altijd makkelijk gehad in mijn leven en moest ik ook een hoop verwerken. De lagen van de ui werden afgepeld. En zeker toen ik mijn opleidingen in coaching ging doen, werd ik gedwongen om naar binnen te keren. Om niet anderen de schuld te geven van hoe ik me voelde. Het was nog steeds mijn keuze om ze dat toe te laten.

Je ziet de laatste tijd meer van mij, en dan ook letterlijk. Ik heb ervoor gekozen om te vloggen over de bouw van de Youniversity. Een stagiair maakte een filmpje over mij. En Kiki maakte fantastische foto’s voor op mijn site. Dat zou natuurlijk de indruk kunnen wekken dat ik dit vanuit zelfverzekerdheid doe. Maar dat is niet helemaal waar. Dat bleek wel toen ik Kiki eind 2016 voor het eerst foto’s liet maken. Wat schoot ik toen in angst!

Kiki fotografeerde mij tijdens een avond dat ik een familie-opstelling deed. Ze stuurde me een aantal foto’s via de Whatsapp. Het waren mooie foto’s (wat dat kan ze goed), maar ik vond ze verschrikkelijk. De persoon op die foto’s, daar walgde ik van. Bah! Ik kon maar weinig moois aan mijzelf ontdekken. Ik heb ooit over de 110 kg. gewogen en ik kom vrij gemakkelijk aan. Het is echt mijn achilleshiel. En die walging voelde ik toen ik naar de foto’s keek. Vervolgens schoot ik in wat ik dan altijd doe: zelfhaat en constant overpeinzen waarom dat mij nou moet overkomen. Huili huili….dan voel ik mezelf zo zielig. Maar het spelletje van zielig doen kende ik inmiddels wel. Ik wilde niet nog een keer hetzelfde doen. Ik vroeg me af….wat kan ik anders doen? Ik besloot om het anders aan te pakken en iets te ondernemen vanuit zelfliefde (in plaats van zelfhaat). Een andere aanpak…daar ging ik voor….

Iets wat ik tot die tijd nooit had gedaan was hulp vragen. Ik vond dat ik het zelf moest oplossen en wilde absoluut mezelf niet kwetsbaar opstellen naar een ander (terwijl ik het voor mijn eigen werk zo vaak van anderen vraag). Een collega trainer en coach die ik al lang ken, Remco Gronsveld, werkte met Herbalife. Nou ging het mij eigenlijk niet om de maaltijdvervanger maar om Remco. Ik had iemand nodig die mij zou helpen, me niet zou toestaan om in mijn zieligheid en zelfhaat te vervallen. Dus vroeg ik hem mij te helpen en deelde ik met hem de meest moeilijke dingen: wat ik voelde, hoe ik walgde, wat ik moeilijk vond. Met veel pijn en moeite stuurde ik hem een startfoto in mijn ondergoed om zo de voortgang na een tijd te kunnen meten. Bepaald niet iets waar ik trots op was.

Toen ik startte gebeurde er niet zoveel. Dus huili huile, zie je nou wel het lukt niet. Toch kwam ik samen met Remco wel in de flow: slow progress is also progress. Geef niet op! En dat werkte. Anders had ik het opgegeven. Vier maanden volgde ik een streng schema van maaltijdvervangers. En ja ik kon andere mensen wel afschieten als ik dan foto’s zag op Facebook: binnen 6 weken 15 kg. kwijt. Ik had zelf gekozen om te meten in centimeters, want anders zou weegschaal een obsessie worden en mijn hele dag bepalen. Toen ik in de zomervakantie besloot om terug te keren naar normaal eten, stond ik weer van een nieuwe ‘eindbaas’ in mijn game. De angst dat als ik weer normaal zou gaan eten ik in no-time weer op het oude niveau zou zitten. Uiteindelijk viel dat alles mee. Het is nu oktober en ik ben nog steeds dezelfde centimeters kwijt. Wat een opluchting.

En nu terug naar de foto’s van Kiki. Een paar maanden geleden maakten we nieuwe foto’s voor mijn site. Een vuurdoop. Zou ik weer mezelf haten of zou ik er ‘normaal’ naar kunnen kijken. Zelfs voor Kiki gaf het wel wat druk. ‘Weet je zeker dat je ze al wilt zien?’, reageerde ze op mijn vraag of ik wat op de camera mocht zien tijdens de shoot. ‘Ja, zei ik. Ik weet dat ik aan mezelf heb gewerkt en ik ben benieuwd of het zich uitbetaald.’ En daarmee bedoelde ik niet alleen van buiten, maar vooral van binnen. En het klopte! Ik zie nog steeds van alles wat niet klopt, maar ik verval niet meer in een scenario van mezelf haten. Heerlijk wat een opluchting!

Nu weet je dus wat mijn achilleshiel is: hoe ik er uit zie. Maar ik kies er voor om het te delen, om van mijn kwetsbaarheid mijn kracht te maken. En wanneer ik nu filmpjes maak heb ik de volgende regels: geen andere kleding, geen extra make-up, niet eens in de spiegel kijken en daar gewoon gaan staan zoals ik ben. Imperfect is het nieuwe perfect. Elke keer spannend, maar heerlijk om mezelf zo uit te dagen. Gelukkig had ik een paar hele goede hulpbronnen!

Ik heb alle foto’s uit mijn ‘zware tijd’ weggegooid. Ik heb alleen nog mijn foto uit mijn paspoort die in december 2004 werd gemaakt. Die heb ik een hele tijd met mij mee moeten dragen. En nu is het herinnering aan de persoon die ik was: Elitraantje. Schattig hè 😉


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.