Ik wacht een tijdje geleden op mijn afspraak van 16.00 uur met een andere coach die ik heb ontmoet tijdens een netwerkbijeenkomst. Om 16.15 uur ga ik toch maar in de telefoon klimmen, want mijn afspraak is er nog steeds niet. Wanneer ze mijn stem hoort, aan de andere kant van de lijn, hoor ik haar bijna verschieten van kleur. Ze staat in de supermarkt en is de afspraak helemaal vergeten. Geen probleem, we plannen wel opnieuw. Dat kan gebeuren, het is mij ook wel eens overkomen.

Daar stond ik in mijn ochtendjas: afspraak vergeten!

De afspraak stond uiteindelijk vandaag, op een zaterdag om 10.00 uur, omdat er geen andere ruimte in beide agenda’s was. Ik duik vanmorgen achter mijn laptop en ga zo op in mijn werk (behandelplannen voor nieuwe coachcliënten, een voorstel voor training van docenten etc.) dat ik vergeet dat ik moet douchen en aankleden. Ik heb ook nog niet in mijn agenda gekeken. Om 10.00 uur gaat de deurbel en ik zit in mijn badjas, haar alle kanten op, geen make-up in mijn kantoor. Ik heb geen andere keuze dan de deur te openen om volledig verrast te zijn door haar bezoek. Nu was het mijn beurt om te verschieten van kleur. Mijn god, helemaal vergeten!

Ik parkeer haar in mijn kantoor en trek snel een jogging aan. Poeh, wat een bak zeg. Ik leer mensen hoe ze netjes zakelijk communiceren en ik ontvang mijn afspraak in een badjas. We moeten er hartelijk om lachen. We starten 1-1 als het gaat om fouten maken, maar vinden er nog wel meer. Zij is een mindfullness coach met soms een zo drukke agenda, dat ze zelf volledig aan het onderwerp voorbijvliegt. Ik ben een coach die regelmatig over de onderwerpen is gestruikeld waar ik in coach: loopbaanplanning, kiezen voor jezelf, doelgerichtheid en geloven in jezelf.

Iets met de beste stuurlui

Best lastig wanneer je in een beroep werkt, waarin je andere van advies moet voorzien, al die tekortkomingen. Mijn afspraak en ik hebben er allebei ‘last’ van. We hebben namelijk beide de overtuiging dat, wanneer je advies geeft, je het zelf volledig moet kunnen beheersen. Anders boet je snel in aan geloofwaardigheid, zeker door de wildgroei van mensen die zich allemaal ‘coach’ noemen tegenwoordig. Het is geen beschermde titel, waardoor de opleiding varieert van geen tot heel veel. Maar onze conclusie is toch uiteindelijk dat wij juist door onze valkuilen beter in staat zijn anderen te begrijpen en te begeleiden naar een ander pad. We hebben het immers voor onszelf ook kunnen doen….weliswaar met vallen en opstaan.

Wie denkt dat een coach als een zenboedhist ergens op een berg door het leven gaat, vergist zich. Coaches zijn mensen en hebben ook hun fouten. Ik voel me niet beter dan een ander. Ik heb waarschijnlijk eerder een pad gelopen waar zij zich net op bevinden en kan hen op weg helpen met de begeleiding die ik zelf nodig had gehad. Ik heb de ‘lange pijn’ gehad en hoop de ander dat te besparen. Ik heb een lange weg moeten afleggen als het gaat om ‘authentiek’ zijn, maar ben nu volledig mijzelf. Ik heb mijn eigen verwachting van een stralenkrans naast me neergelegd en ga voor ‘oergewoon’. Dit ben ik, ik maak fouten, maar waar ik steengoed in ben is jou helpen niet dezelfde fouten te maken.