Eliane: “Al tien jaar heb ik een passie voor ondernemen en zet ik me in voor andere (startende) ondernemers. Ik werkte in het HBO, middelbaaronderwijs en met particulieren om ze te laten geloven in zichzelf en de mogelijkheid om geld te verdienen met wat ze leuk vinden en goed kunnen. In deze anonieme blog neemt een man, die ik begeleid, jullie mee in zijn zoektocht naar een vervullend ondernemerschap.”

Bewustwording

“Yes het is gelukt, weer een klant weten te scoren die niet snapt wat het probleem is!” Zo begint het nu en dan zelfs saai te worden. Ik kom van klant x af en heb zojuist te horen gekregen dat het ‘wel leuk’ was wat ik had ontworpen. ‘Wel leuk’, hierdoor zie ik hem in gedachten nog zitten. Stoïcijns keek hij door de tekeningen. “Nee zegt hij, we gaan het toch anders doen. Het ziet er niet echt uit zo, het heeft het nog niet.” Hij schetst iets op papier, maar na 3 mislukte pogingen gaat het papiertje de prullenbak in. “ik denk dat je wel weet wat ik bedoel, moet je van de week nog maar eens naar kijken”.

De match met de verwachting

Hij kijkt over zijn bril naar de tekeningen. Bij de 4^e blz. tikt hij belerend op de tafel, waardoor zijn snor zelfs een beetjetrilt. “Dat kan, wat je hier tekent, dat hebben we echter al zo vaak anders geprobeerd te doen. We gaan dat gewoon laten zoals het nu ook is, dat heeft vroeger ook altijd gewerkt.” Hij kijkt me strak aan: “Ik dacht eigenlijk ook dat we het daar al vaak genoeg over gehad hebben? “. Ik knik voorzichtig ja. Het niet matchen van mijn werk met zijn verwachtingen is een understatement.

Op kantoor praten we regelmatig over de status van de projecten. “Hoe gaat het?”, wordt er dan gevraagd. Ik antwoord meestal iets in de trent van: “Zijn gangetje. Hij moest zijn zin door drijven, vroeger was alles beter je kent dat wel”. Het is niet dat het werk niet goed is. In tegendeel. Vaak genoeg vind er op hoger niveau ook overleg met de klant plaats en die meld dat hij dan tevreden is met het werk zover. Toch voelt het aan alsof het stroef gaat.

Gewoon doorgaan

Elk ontwerp beslissing gaat met (heftige) discussie en kritische vragen stellen helpt daar niet bij. Een discussie eindigt hierdoor vaak in weerstand en irritatie zowel bij mij als bij de klant. Als ik op vrijdag na een lange week naar huis rijd, dan is de laatste opmerking voor het verlaten van kantoor steevast: “Die klant snapt het niet, maar we zullen het wel zien, gewoon doorgaan alsof we gek zijn” en “maandag weer verder”.

Terug naar klant x: we zijn inmiddels een aantal weken verder. Het project lijkt niet echt te vlotten. Alle ideeën die ik aandraag worden van tafel gewuifd en kritische vragen stellen wordt me niet in dank afgenomen. Sterker nog de feitelijke argumenten vertellen eenvoudigweg dat wat de klant zelf wil gewoon niet kan, de gestelde eisen gaan niet gehaald worden op deze manier. De communicatie gaat niet lekker. Het zijn vervelende discussies. Weer een aantal weken verder heb ik me bedacht dat ik eens ga proberen rustig te blijven, me niet meer mee te laten nemen in de emotie die in de gesprekken ontstaat. Dat leidt echter tegen mijn verwachting in tot een dusdanige discussie dat klant x helemaal door het lint gaat. En hoewel ik rustig weet te blijven word hij kwader en kwader.

Het is goed mis

Eenmaal terug op kantoor kijkt mijn leidinggevende me zo serieus aan dat ik op mijn klompen al aan voel hier is iets goed mis.

“Klant x heeft gisteravond na jullie discussie thuis op de bank met hartkloppingen gezeten en heel kort door de bocht: je mag niet meer terug komen bij deze klant.”

Er schiet een brok in mijn keel. Ok, hier gaat iets mis. wat doe ik fout, waar gaat dit mis? De schrik slaat me om het lijf: hartkloppingen is één ding. Er gewoon uitgekieperd worden omdat ík blijkbaar iets niet goed gedaan hebt.. Ai!

Hoewel ik me dat op dat moment niet realiseer valt er op een gegeven moment een kwartje. “Weet je”, zegt mijn leidinggevende en hij kijkt me doordringend aan. “Het valt me al langer op dat het meestal klanten zijn die jij helpt waar dit soort dingen zich voordoet”. “Ow?” kan ik nog net uitbrengen, niet wetende of ik nu verbaasd of geergerd moet zijn. “Ik denk dat jíj het probleem bent” wordt er tegen me aangegooid. Ik probeer het te verwerken maar het gaat mijn ene oor in en het wordt met supersonische snelheid het andere oor weer uitgecatapulteerd. In gedachten hoor ik me zelf zeggen “Je weet niet waar je het over hebt, je was er niet bij je lult maar wat. Morgen weer een nieuwe dag”. Onder een geforceerd “Fijne avond” verlaat ik het pand. Ik draai me om en loop meer kwaad dan geërgerd het pand uit.

Puinruimen

In de auto terug naar huis overdenk ik de opmerking, ben ik dan echt zo’n vervelende persoon om mee te werken? De dag erna is het puinruimen in mijn hoofd. Een nacht slaap heeft duidelijk niet de rust gebracht die ik gehoopt had. Sterker nog de week gaat niet voorbij zonder noemenswaardige momenten dat ik er niet aan denk. En aan het eind van die week kan ik dan ook niet anders dan de conclusie trekken dat dit een wake-up call is. Alsof het universum er mee speelt komen er allerhande levenswijsheden voorbij op mijn social media kanalen. En eentje blijft er toch wel hangen “If you keep doing what you did you will keep getting what you always got”. Zo waar. Maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Facebook? Literatuur? Het is het begin van een Facebook kruistocht naar het begin van mijn persoonlijke ontwikkeling.

Lees de volgende keer meer over waar de zoektocht naar leidt.