Geplaatst op

De intieme terrorist

“Ik was bijna 10 jaar getrouwd met hem, en 13 jaar samen. Ik kende hem al van onze vriendengroep. Hij was altijd al wat opvliegerig, vooral de omgeving vond dat. Ik verzon iedere keer smoesjes voor hem. Toen wist ik nog niet dat instanties hem later zouden betitelen als een intieme terrorist.”

Een tijd geleden deed ik een oproep voor gastbloggers en kreeg via Messenger een bericht van een vrouw die ik niet ken maar wil schrijven over huiselijk geweld. Poeh wat een thema! Iets waar ik graag via mijn blog meer openheid aan wil geven. Ik stelde haar vragen via de Messenger en zo maakten we samen deze blog.

Haar verhaal:

“Het werd erger toen we onze oudste kregen. Net alsof hij soms jaloers was dat hij minder aandacht kreeg. Maar de laatste drie jaar van ons huwelijk werd het steeds heftiger, toen hij zijn vaste baan verloor. Ik kreeg een nieuwe uitdaging qua werk, met mannelijke collega’s. En daar kreeg ik aandacht van, gewoon normale aandacht, niks seksueels. Maar in zijn ogen wilde plotseling iedere man seks met mij en had ik relaties met veel mannen en zelfs vrouwen. Het was vooral emotioneel geweld. Hij sloot mij af voor de buitenwereld, en zorgde dat ik niet meer bij de financiën kon. Hij heeft wel eens mij vast gepakt, of een mobiele telefoon in mijn gezicht gegooid. Verder was het veel dreigen, bijvoorbeeld net voor mijn ogen tegen de muur slaan of tegen de bank.

De controle werd ook steeds erger. Hij hackte mijn telefoon en mijn computer, en volgde mij via mijn telefoon. Tevens ook inbreken in Facebook en mail. Zelfs na onze breuk kwam ik er achter dat er op mijn computer een programma zat, waarmee hij in mijn computer kon kijken. Zo heeft hij ook geprobeerd om zo’n programma op mijn telefoon te zetten. Hij was ook erg gefixeerd op seks.”

Eliane: ik vroeg haar wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ze vertrok. Deze vraag vind ik essentieel, want het is moeilijk om de kracht te vinden om weg te gaan. Een intieme terrorist kan je zien als een wurgslang. Je wordt constant gemanipuleerd en er is altijd een ‘reden’ waarom het gebeurd. Een wurgslang verstevigt zijn greep juist wanneer je uitademt. En zo gaat de relatie van kwaad tot erger, juist wanneer je denkt dat alles goed gaat gebeurd er weer wat en wil je het niet verpesten omdat het beter lijkt te gaan. Meestal weet de omgeving niets en ziet niet dat je bijna stikt.

“Toen mijn opa slecht lag, op sterven, was het een moeilijke tijd. Iedere dag bij opa zijn, voor mijn kinderen zorgen en werken. Toen mijn opa na 2 weken uiteindelijk was gestorven, en ik heb haar gewassen samen met familie kwam ik thuis. Hij omhelsde mij zeer afstandelijk en zei gecondoleerd. Toen ik aan gaf in bad te willen, even afschakelen, zei hij dat hij in bad wilde. Dus toen zei ik nog, het is zwaar geweest, ik wil even rust. En hij zegt, ik heb bij de kinderen gezeten, weet je wel hoe zwaar dat is, IK GA IN BAD. Totaal geen compassie, niks. Mijn omgeving wist het niet, nu nog niet wat er allemaal gebeurt is. Hoe hij mij liet voelen, naar mezelf liet kijken. Alsof ik niks waard was, niemand anders mij zou willen. Ik herkende mezelf ook niet meer, ik was stuk. Wilde het allemaal zo goed doen, maar niks leek goed genoeg. Veel bedreigingen over wat hij allemaal zou doen, als ik het ooit in mijn hoofd zou halen om bij hem weg te gaan. De angst van de kinderen voor hem en dat ik mezelf compleet verloor. Ik kon nergens meer van genieten, bang dat hij weer ergens boos over zou worden. Continue alert zijn.”

Eliane: door mijn werk en mijn eigen verleden weet ik dat emoties met name uitdoven wanneer de les geleerd is. Ik was dus ook nieuwsgierig naar wat ze zelf als les uit deze narigheid zou halen.

“De belangrijkste les is eigenlijk wel dat jouw eigen geluk het belangrijkste is. Jouw gezondheid, jouw eigenwaarde (en zo ben je dus ook een stuk sterker voor je kinderen en kan je goed voor ze opkomen). Dit was geen liefde, maar pure controle en macht.”

Eliane: en wat zou ze anderen aanraden in een soortgelijke situatie?

“Anderen in zulke situaties: ga geen smoesjes verzinnen. Leer de tekenen te zien, en neem iemand in vertrouwen. Maak samen met diegene een plan, noem het een vluchtplan. En bereid je er op voor, dat het weggaan niet het zwaarste is. De tijd er na, die is het zwaarste. Dan gaat hij van alles doen om de macht niet te verliezen over jou. Dan moet je echt sterk zijn, en/of een sterk netwerk hebben. Ik wil dus ook graag iets gaan doen, met vrouwen in deze situaties. Omdat ik veel heb gemist bij mij, qua steun instanties etc. Vooral qua gemeente, die hebben veel fouten gemaakt en mijn rugzak alleen maar een stuk zwaarder gemaakt.”

Eliane: ze is er nog lang niet, zeker omdat het de vader van haar kinderen blijft. Ze is dapper genoeg om zichzelf te bevrijden uit een bedreigende situatie en heeft zelfs de moed om dit met anderen te delen. Als je dit leest en in een vergelijkbare situatie zit, neem haar advies ter harte! Mensen om je heen zijn van wezenlijk belang om je uit de hachelijke situatie te bevrijden. Onthoud dat je niet alleen bent.

Het verhaal is anoniem verwerkt aangezien de man waarover wordt geschreven niet veroordeeld is voor strafbare feiten. We lezen dus de perceptie van deze vrouw. Mocht je naar aanleiding van deze blog willen reageren aan haar of Eliane: stuur een mail naar info@drijfveerkracht.nl

 

Geplaatst op

Rollenspelhorror

‘Ik heb een vreselijke dag achter de rug!’, verzucht hij aan de telefoon. Voor mijn werk moest ik naar een cursus en ik kreeg een paniekaanval tijdens het rollenspel. ‘En nu heb ik zo’n vreselijke last van die knoop in mijn maag, ik kan het nog voelen.’

Zijn hele leven heeft hij al last van faalangst tijdens momenten dat hij voor opleidingen iets in de groep moet doen. De trigger is de druk die onverwacht op hem wordt gelegd en de rest van de groep de aandacht op hem richt. Vreemd, want hij werkt in een dienstverlenend beroep waar hij vaak te maken krijgt met mensen en zelfs met onbeleefd gedrag. Dit kan hij moeiteloos pareren, maar rollenspellen blijven een horror. Hoe zou dat komen?

We nemen telefonisch de dag door. Zijn aandacht blijft gaan naar het moment dat hij de paniek begint te voelen. Hij benoemd aan de trainer dat hij het moeilijk vindt en hij vraagt of de beurt naar iemand anders mag gaan. ‘Wat zullen ze wel niet van mij gedacht hebben?’, vraagt hij zichzelf constant af. Het onbewuste is verslaafd aan het antwoorden van vragen. Je snapt dat hij wel 100 mogelijke negatieve dingen heeft bedacht over wat anderen dachten.

De realiteit is dat hij niet kan weten wat anderen denken of welke betekenis ze geven aan zijn gedrag. En hij weet al helemaal niet of dat dan alleen maar negatief is. Zou hij de enige zijn die op dat moment met zichzelf bezig is? Of is misschien iedereen dat wel? Het lijkt alsof iedere andere deelnemer daar mega comfortabel heeft gezeten. Ik weet inmiddels wel dat schijn bedriegt.

Hij voelt zich een zwakkeling omdat hij nou juist degene is die dan breekt. ‘Ben je echt zo zwak dan?’, vraag ik hem. Je vindt het mega eng en je doet het toch, omdat je jezelf wilt ontwikkelen. Als je al over zwak zou kunnen spreken, zou iemand dan niet gewoon wegblijven of wegstormen op het moment dat het teveel wordt? Zijn de andere deelnemers ook alleen maar sterk, omdat ze meer in hun comfortzone zijn en zouden ze misschien ook breken op het moment dat zij geconfronteerd worden met iets waar ze het meest bang voor zijn? ‘Tja, zo had ik het nog niet bekeken.’, reageert hij. Ik hoor aan zijn stem en ademhaling dat hij wat rustiger wordt.

‘Dus eigenlijk heb ik het best goed gedaan.’, stelt hij vervolgens. Als je het mij vraagt heeft hij het heel goed gedaan. Hij ging hetgeen aan wat hij verschrikkelijk moeilijk vond en bleef communiceren op het moment dat het teveel werd. Nu we het hier over hebben geeft hij ook aan dat hij zich later herpakte en nog twee rollenspellen wel heel goed deed. Wat wil een mens nog meer! Hij heeft weer wat geleerd en zichzelf uitgedaagd. En als de rest het zonder moeite kon doen, wat deden ze daar dan in een opleiding?

Als we eerlijk zijn, zijn we af en toe maar wat blij met een moment van zwakte bij de ander. Het maakt onze eigen onzekerheid en menselijkheid makkelijker te dragen. Het is goed mogelijk dat er in de groep wel een paar mensen blij waren dat zij het niet waren. Het moeilijkste blijft het voor de persoon die wel breekt. De persoon die zich met al zijn fouten kwetsbaar durft op te stellen en wil blijven leren. In mijn ervaringen zijn dat de allersterkste mensen.

Dit verhaal deel ik met toestemming van de betrokkene Ik blog over de verhalen van mensen om anderen mee te geven dat ze niet de enige zijn met en in hun problemen. Ook hoop ik hiermee hoop te geven, dat het misschien onoverkomelijk lijkt, maar dat het dit niet is. Er is altijd hulp of een oplossing. Emoties zijn er alleen maar om je te helpen, niet om je te straffen. Zodra de les geleerd is, doven de emoties vanzelf uit. 

Geplaatst op

Bevroren in PTSS

Ik loop de foyer van Ruitersportcentrum Seurenheide in Well in en tref daar degene die vandaag ReflAction gaat doen: het paard als spiegel gebruiken. Aan de buitenkant zou je zo niets aan haar kunnen zien. Je ziet niet dat ze vreselijke dingen heeft meegemaakt, levensbedreigend zelfs. Het beroep van politie-agent gaat niet altijd over rozen. Ze leeft dapper door, maar ze blijft geplaagd door trauma.

Ze vertelt vooraf kort wat over haar trauma. En ik hoor in haar taal precies waar ze is blijven steken: “Ik snap nog steeds niet dat ik toen niets deed, dat past niet bij mij.” Daar zit het! Inmiddels werk ik al jaren met getraumatiseerde mensen en ik weet vanuit mijn opleidingen dat deze zin cruciaal is. Ze deed iets wat niet bij haar zelfbeeld paste. Daar blijft haar bewustzijn bevroren in de tijd en draait rondjes van herinneringen af als een op hol geslagen draaimolen.

Ze heeft haar trauma al vaak in gesprekken met professionals moeten herbeleven, in mijn ogen een onnodige marteling. Inmiddels heeft onderzoek uitgewezen dat ‘er over praten’ het vaak niet oplost of erger maakt. En terwijl ik naar haar kijk zie ik de spanning al behoorlijk opbouwen: ze is namelijk ook bang voor paarden. Een beetje gemeen misschien, maar precies wat er nu nodig is. De stressrespons triggeren waar ze in is blijven hangen.

Ze werkt met een lief fijngevoelige paard van een kleiner formaat (poeh wat is die groot verzuchtte ze eerder nog in de kantine). Instructrice en coach Sanne begeleid haar in het contact leggen en geeft haar aanwijzingen hoe ze het dier van zo’n 400 kilo in beweging kan zetten zonder het aan te raken of dwang te gebruiken. Ik observeer vanaf de zijlijn.

Het paard reageert niet, helemaal niet! Gaat in de hoek staan met zijn hoofd van haar afgewend. Ze blijft vragen, maar er gebeurd niets. De frustratie gaat zich opbouwen. Tot het moment dat er achter begint te komen dat ze haar kracht en lichaamstaal ECHT moet gaan inzetten om beweging in de zaak te brengen. Sanne brengt haar in de juiste positie…en daar gaat het paard lopen.

Haar energie blijft laag en voorzichtig en dat voelt het paard. Sanne en ik voelen en zien dit ook, we wisselen een blik van verstandhouding. Het is onze unieke wisselwerking die er voor gaat zorgen dat onze cliënt straks het maximale effect gaat ervaren. Maar we zijn er nog niet en zoeken naar hulpmiddelen om haar te coachen naar wat we voor ogen hebben.

Wanneer ze moet leren haar ruimte in te nemen t.o.v. het dier laat het paard nauwelijks een reactie zien. Loop er naar toe alsof je het meent, anders krijg je geen reactie, roep ik nog!!! Het blijft een herhaling van zetten. Tot Sanne haar instructievaardigheden en coachvaardigheden maximaal met elkaar combineert: ga maar gooien met de leadrope (touw in de handen), dan ga je het effect eerst zien. Daarna leg ik mijn handen op haar rug en arm en loop met haar richting het paard. Om haar te laten voelen wat de lichaamstaal is wanneer je het echt meent. De reactie van het paard is er nu wel. Later doet ze het nog alleen, met succes.

Woorden doen geen recht aan wat er gebeurde, wat ze voelde. Het is hier moeilijk te omschrijven. En dat is meteen de kracht. Je kan je hier niet uitdenken of praten, maar alleen maar voelen en DOEN. Zichtbaar ontroerd bespreekt ze met ons de sessie na. Ze is enorm onder de indruk van wat er net allemaal gebeurde vooral dat ze echt heeft gevoeld wat het verschil is. De dooi is ingezet en het krachtige deel van haar is zojuist na een lange winterslaap ontwaakt in het hier-en-nu.

Dit verhaal werd met toestemming van Jolanda over vermelding van haar naam en beroep gedaan. Lange tijd schaamde ze zich hiervoor, maar nu heeft ze de kracht om hier openheid aan te geven. “Hoe meer mensen geholpen worden, hoe beter!”, schrijft ze.

De posttraumatische stressstoornis (PTSS) is een psychische aandoening die in het DSM-IV was ingedeeld bij de angststoornissen. De aandoening ontstaat als gevolg van ernstige stressgevende situaties, waarbij sprake is van levensbedreiging, ernstig lichamelijk letsel of een bedreiging van de fysieke integriteit. Deze situaties zijn voor de persoon traumatisch. Bron: WIkipedia

Geplaatst op

Cliffhanging

Het was een warme zomerdag in juni 2005 dat ik samen met mijn latere ex-man tegenover de arts zat in TerGooi Ziekenhuis in Blaricum. De dag ervoor hadden ze onderzoeken bij mij gedaan en het zinde me niets dat ik de volgende dag al kon terugkomen. De arts keek mij op een manier aan die ik later zou herkennen als: ik heb slecht nieuws maar ik weet niet hoe ik dit moet gaan zeggen.

U heeft kanker, zei hij toen maar direct. Het drong niet tot me door. Ik hoorde mijn latere ex-man naast me verschuiven op zijn stoel. Het leek alsof de tijd stilstond. De arts ging door met vertellen over aanvullende testen, mogelijke behandelingen, ziekenhuizen die beter zouden kunnen helpen, prognoses. ‘Is het zo erg dan?’, hoor ik mezelf vragen. Weer die blik. Wij kunnen dat hier niet in een perifeer ziekenhuis behandelen, antwoordde hij met doktersjargon ontwijkend.

Met lood in mijn schoenen ging ik naar huis. Ik weet nog hoe ik de achtertuin van mijn ouders inliep en ze samen binnen aan tafel zag zitten met een kopje thee. Alleen het glas van het raam scheidde hun zorgeloze moment met mijn naderende onheil. ‘Godverdomme!’, riep mijn vader toen ik het vertelde. Hij bleef het huilend herhalen terwijl mijn moeder er verslagen bij zat. Ze zijn allebei gelovig, wat je misschien een idee geeft van de lading van dat moment.

De rest ging in een sneltreinvaart. Ik kwam bij het VU in Amsterdam waar ik onmiddellijk moest beginnen aan hoge dosis chemokuren binnen een groot internationaal onderzoek. Ik was totaal lamgeslagen en voelde me vooral schuldig naar de mensen om mij heen, dat ze zoveel verdriet hadden van het feit dat ik mogelijk snel deze wereld zou verlaten.

En de stroom van mensen kwam op gang die mij gingen adviseren wat ik allemaal moest doen. Doktoren, zusters, andere patiënten, de patiëntenvereniging, vrienden, familie, bekenden en ga zo maar door. Ik werd er helemaal dol van! In het angstige licht van de naderende misère, wist ik niet waar ik op kon vertrouwen. Ik kreeg adviezen die varieerden van neem een andere dokter tot neem geen behandeling en drink paardenmelk. Allemaal goed bedoeld, maar het was totaal niet meer te overzien.

Ik was toen 25 en wat wist ik nou van het leven? Of hoe je kan leren vertrouwen op jezelf? Een paar jaar geleden herhaalde deze geschiedenis zich voor mijn oudste nicht Monica. Nadat ze haar rug brak bleek ze de ziekte van Kahler te hebben (een kanker aan het beenmerg). Sinds mijn ziekte had ik een hele dierbare band met haar opgebouwd, ze was één van de mensen wiens oordeel en steun ik op vertrouwde in die tijd. Nu waren de rollen omgekeerd. Er ontstond tijdens haar ziekteproces een mailwisseling. Zij was al in de vijftig toen ze de diagnose kreeg en ze is als laborante/analyste geschoold maar heeft zich later veel meer verdiept in de alternatieve geneeswijzen. Zij durfde haar eigen weg te bewandelen, soms dwars tegen de adviezen in.

We zijn er allebei nog en hebben onze ‘chemische doop’ doorstaan. En het mooie is dat onze mailwisseling de rode draad is geworden van een boek wat ze schreef over het hele proces. Cliffhanging – de waanzin voorbij. Ze schrijft over hoe je op jouw hart kan vertrouwen in het licht van een levensbedreigende ziekte.

Ziekte discrimineert niet! Wat ik hier schrijf had jou ook kunnen overkomen of kan je nog overkomen. Wat je dan vooral nodig hebt, ben JEZELF. En als je dan wat extra inzicht wilt hebben hoe je dat kunt doen, dan beveel ik je van harte haar boek aan. Overigens raad ik het anderen ook aan die een partner, familielid of vriend(in ) hebben die hiermee geconfronteerd wordt. Je kunt het bestellen via deze link:

Monica’s boek: Cliffhanging – de waanzin voorbij

Foto: tijdens de boekpresentatie bij de uitgever in Harderwijk

Geplaatst op

De tussenstop

Gisteravond wacht ik in de Youniversity op een groepje oud leerlingen van het Dedron College in Horst. Ik heb ze al bijna twee jaar niet gezien.  In gedachte reis ik terug naar januari 2016 dat we in de kamer van de bevlogen Dorien Stals met elkaar een fles Jip en Janneke champagne drinken en op briefjes schrijven wat we in 2021 bereikt willen hebben. De briefjes heb ik in de fles voor ze bewaard.

Een half uur te laat druppelt het groepje binnen met drinken en eten. De ruimte vult zich al snel met gezellige gesprekken als we met zijn allen bij de bar gaan zitten.  Een voor een pak ik de briefjes en vertellen ze eerst hoe het nu met ze gaat. Het zijn mooie verhalen, maar soms ook heftig. Er zijn dingen gebeurd die we toen met zijn allen niet hadden kunnen vermoeden: positief en soms ook heel erg ingrijpend. Ik verheug me over de openheid van deze jonge mensen. Ze waren kinderen toen ik ze leerde kennen en ze worden nu jong volwassenen.

Ze zijn uitgewaaierd naar de universiteiten in Wageningen, Tilburg en Delft. Ze vertellen over het studentenleven. Sommigen zijn blij met hun keuzes anderen niet of ten delen. Ik kan zo verschrikkelijk van hun jeugdigheid genieten. De wereld ligt aan hun voeten en hun talenten beginnen steeds meer vorm  te krijgen. Alles wordt overgoten met een sausje van het studentenleven: commissies, feesten en veel sociale contacten.

We weten eigenlijk allemaal niet meer wat we toen precies hebben opgeschreven. Na elk verhaal lees ik het briefje voor. Om sommige dingen moeten we smakelijk lachen. Het mooie vind ik wel dat ze toch voor een groot deel hebben weten te vangen wat ze nu al realiseren.

Het is 0.30 uur als ik de deur van de Youniversity weer sluit en op de achtergrond de muziek van het feest in de Grote Waaij aan de overkant hoor. Daar wordt het leven gevierd, maar in de Youniversity zelf ook! Ik ben zo verschrikkelijk dankbaar dat ik met ze heb mogen werken. Ook met alle studenten van Windesheim die ik via Facebook volg en soms nog berichten van krijg. Ze krijgen mooie banen, starten succesvolle bedrijven, gaan naar het buitenland, kopen huizen, krijgen kinderen, gaan trouwen. Allemaal mijlpalen naar de uiteindelijke stip op de horizon waarvoor ze kozen.

Met dit groepje heb ik de sfeervolle tussenstop gisteren gemaakt en wacht ik geduldig op hun vervolgstappen. Een van deze jongens riep gisteren: ik weet zeker dat iemand uit deze groep miljardair gaat worden! Dus we gaan nu even naar de reclame….en komen bij u terug in 2021.

Geplaatst op

Roadtrippin

De eerste keer dat ze kwam moest ze zich laten brengen door haar vriend. Hij zat geduldig in de auto terwijl ze mij vertelde dat ze steeds minder durfde te doen. Het was in het najaar van 2017 toen deze jonge vrouw tot de conclusie kwam dat ze zich niet meer vrij genoeg voelde om het leven te leiden wat ze wilde. Ze werd overal bang voor, maar wist niet hoe ze het moest oplossen.

Ze was bij een psycholoog geweest die haar zou moeten begeleiden met haar angsten. Nu doen psychologen ook goed werk, maar deze had haar verteld dat ze elke keer als ze iets deed wat ze niet durfde ze zichzelf mocht belonen met wat lekkers. En dat werkte natuurlijk niet. We moesten er wel om lachen toen ik grapte dat ze dan uiteindelijk zo dik zou worden dat ze de deur niet meer uit zou KUNNEN in plaats van DURVEN.

Ik heb sinds vorig jaar zes keer met haar gewerkt en bij de derde keer was ze al zo vrij dat ze zelf zonder veel angst kwam rijden. En durfde ze ook weer alleen thuis te zijn. Wat een overwinning! Want voor de gemiddelde lezer zijn dit dingen die heel normaal zijn, maar voor iemand met angsten is het compleet iets anders.

Vandaag zat ik tegenover haar en vertelde ze me dat ze nog steeds vlagen van angst heeft, maar dat haar vrijheid nu een rapportcijfer 7 krijgt (en dit was een 3). Ze vertelt me dat ze zo graag een roadtrip zou willen maken. Gewoon in de auto in stappen en gaan! Ik geloof dat dit haar gaat lukken. Niet omdat ze zichzelf zal belonen met wat lekkers maar met het lekkerste wat het leven te bieden heeft de vrijheid!

Zo gaat ze van een angsttrip naar uiteindelijk een roadtrip, omdat moed niet staat voor geen angst hebben maar het ondanks de angst gewoon doen.

Geplaatst op

Wilde bloemen

Ik rij met ‘mijn mannen’ de brug over de Maas over en volg de slingerende weg van Maashees naar Vierlingsbeek aan de andere zijde van de oever. Vlak voordat we de bebouwde kom in rijden zie ik het bordje al aan de weg staan: wilde bloemen.

Ik ben uitgenodigd door een oud deelnemer van de NLP-opleiding omdat ze me wat van haarzelf wil geven. Wanneer ik de tuin betreed valt mij meteen op dat alles met ‘zorg’ is behandeld. De planten, het gazon, de bloemen: het staat er allemaal prachtig bij.

Ze is tot voor kort werkzaam geweest in het bedrijfsleven en kon geen weg meer vinden binnen de ‘hardheid’ van haar vakgebied (HRM) en de organisatie. Al tijdens de opleiding besloot ze dat haar toekomst er anders uit mag zien. En wat ik zo mooi aan haar vind, is dat ze het vertrouwen heeft dat er iets passends komt zonder dit te willen forceren.

In de tussentijd stort ze zich op een andere passie: de pluktuin. We lopen over het prachtige gazon naar de achterzijde en treffen daar een melange van verschillende bloemen die een rijk palet van kleuren aan dit plekje geven. Aan de weg staat een klein standje met wat boeketten waar mensen hun geld nog ouderwets in een potje kunnen stoppen (en dit ook doen). Ik krijg zo’n prachtig boeket met vaas van haar en ons zoontje dartelt met een knipschaar tussen de bloemen door voor zijn eigen boeketje.

Hier staat iemand die met haar beide voeten niet alleen op maar ook in de grond staat en niet bang is voor vieze handen. Ze geeft met zorg en toewijding vorm aan het mooiste wat de natuur ons gunt: wilde bloemen. Eigenlijk is ze zelf ook een wilde bloem. Zo’n exemplaar dat met pracht en praal tussen een veld nietige dorre bloempjes en klaver stond te stralen.

Nu ze hier zo rustig en vervuld staat te vertellen over haar tijd tussen de bloemen daagt mij het besef dat deze wilde bloem al de vruchten plukt van haar arbeid. Ik heb hetzelfde vertrouwen in haar toekomst. En mocht je / jouw organisatie nog iemand zoeken met een talent voor groei, stuur met gerust een berichtje.