“Mijn dochter zei: papa je staat op de voorpagina!”, zegt hij toen ik hem laatst in het dorp sprak. Een overstap maken van een grote Duitse voetbalclub naar het Wellse EWC als trainer heeft wel wat nieuwswaarde, stel ik vast. “Maar ja, de mensen praten wel over wat er achter die keuze zit!”, zegt Bart.

Dat kan niet kloppen?

Het zal inderdaad wel over de tong gaan, want het lijkt geen logische stap. Op de ladder van succes lijkt het een paar stappen achteruit. De speculaties gaan vast alle kanten op, maar ik ken de echte reden… het is een beslissing die hij in zijn hart al een lange tijd terug nam maar met zijn hoofd niet durfde.

Het Peterprincipe

Volgens het Peterprincipe klimt iedereen op de maatschappelijke ladder en is het onmogelijk om een stap terug te doen, zonder dat dit wordt gezien als dat er iets ‘fout’ was. Elke stap terug wordt bezien als een achteruitgang.

Een stap terug om vooruit te komen

Sporters hebben het unieke vermogen om zich vast te bijten in een doel. Ze gebruiken al hun wilskracht om steeds een stapje verder te komen. Om conditie te verbeteren zal je toch af en toe net meer van jezelf mogen vragen dan haalbaar lijkt. Met dezelfde mentaliteit benaderen sporters ook de loopbaan, maar ze staan niet altijd stil bij het doel wat ze nastreven. Is dat het juiste?

Terug naar de basis

Als een voetbalteam niet goed functioneert, moet je terug naar de basis. Als het leven niet functioneert moet dat ook, realiseerde Bart zich. De basis zat in zijn waarden en zijn gezin. De tijd die hij met hen wil doorbrengen en de dromen die hij heeft voor zijn toekomst in trainen en coachen. Om die dingen waar te maken moest hij ruimte maken.

Het doel

Hier is sprake van moed: een keuze maken die op de korte termijn de schijn heeft van een stap terug op de maatschappelijke ladder. Zijn scorende vermogen richt zich nu op de lange termijn op wat anders. Want hij heeft een (ander) doel nodig om te kunnen scoren.