Rollenspelhorror

Gepubliceerd door Eliane Reehuis op

‘Ik heb een vreselijke dag achter de rug!’, verzucht hij aan de telefoon. Voor mijn werk moest ik naar een cursus en ik kreeg een paniekaanval tijdens het rollenspel. ‘En nu heb ik zo’n vreselijke last van die knoop in mijn maag, ik kan het nog voelen.’

Zijn hele leven heeft hij al last van faalangst tijdens momenten dat hij voor opleidingen iets in de groep moet doen. De trigger is de druk die onverwacht op hem wordt gelegd en de rest van de groep de aandacht op hem richt. Vreemd, want hij werkt in een dienstverlenend beroep waar hij vaak te maken krijgt met mensen en zelfs met onbeleefd gedrag. Dit kan hij moeiteloos pareren, maar rollenspellen blijven een horror. Hoe zou dat komen?

We nemen telefonisch de dag door. Zijn aandacht blijft gaan naar het moment dat hij de paniek begint te voelen. Hij benoemd aan de trainer dat hij het moeilijk vindt en hij vraagt of de beurt naar iemand anders mag gaan. ‘Wat zullen ze wel niet van mij gedacht hebben?’, vraagt hij zichzelf constant af. Het onbewuste is verslaafd aan het antwoorden van vragen. Je snapt dat hij wel 100 mogelijke negatieve dingen heeft bedacht over wat anderen dachten.

De realiteit is dat hij niet kan weten wat anderen denken of welke betekenis ze geven aan zijn gedrag. En hij weet al helemaal niet of dat dan alleen maar negatief is. Zou hij de enige zijn die op dat moment met zichzelf bezig is? Of is misschien iedereen dat wel? Het lijkt alsof iedere andere deelnemer daar mega comfortabel heeft gezeten. Ik weet inmiddels wel dat schijn bedriegt.

Hij voelt zich een zwakkeling omdat hij nou juist degene is die dan breekt. ‘Ben je echt zo zwak dan?’, vraag ik hem. Je vindt het mega eng en je doet het toch, omdat je jezelf wilt ontwikkelen. Als je al over zwak zou kunnen spreken, zou iemand dan niet gewoon wegblijven of wegstormen op het moment dat het teveel wordt? Zijn de andere deelnemers ook alleen maar sterk, omdat ze meer in hun comfortzone zijn en zouden ze misschien ook breken op het moment dat zij geconfronteerd worden met iets waar ze het meest bang voor zijn? ‘Tja, zo had ik het nog niet bekeken.’, reageert hij. Ik hoor aan zijn stem en ademhaling dat hij wat rustiger wordt.

‘Dus eigenlijk heb ik het best goed gedaan.’, stelt hij vervolgens. Als je het mij vraagt heeft hij het heel goed gedaan. Hij ging hetgeen aan wat hij verschrikkelijk moeilijk vond en bleef communiceren op het moment dat het teveel werd. Nu we het hier over hebben geeft hij ook aan dat hij zich later herpakte en nog twee rollenspellen wel heel goed deed. Wat wil een mens nog meer! Hij heeft weer wat geleerd en zichzelf uitgedaagd. En als de rest het zonder moeite kon doen, wat deden ze daar dan in een opleiding?

Als we eerlijk zijn, zijn we af en toe maar wat blij met een moment van zwakte bij de ander. Het maakt onze eigen onzekerheid en menselijkheid makkelijker te dragen. Het is goed mogelijk dat er in de groep wel een paar mensen blij waren dat zij het niet waren. Het moeilijkste blijft het voor de persoon die wel breekt. De persoon die zich met al zijn fouten kwetsbaar durft op te stellen en wil blijven leren. In mijn ervaringen zijn dat de allersterkste mensen.

Dit verhaal deel ik met toestemming van de betrokkene Ik blog over de verhalen van mensen om anderen mee te geven dat ze niet de enige zijn met en in hun problemen. Ook hoop ik hiermee hoop te geven, dat het misschien onoverkomelijk lijkt, maar dat het dit niet is. Er is altijd hulp of een oplossing. Emoties zijn er alleen maar om je te helpen, niet om je te straffen. Zodra de les geleerd is, doven de emoties vanzelf uit. 


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.