Mensen zijn als boeken

Ik raak in de sauna in gesprek met een dame van middelbare leeftijd. We hebben het over de weldaad van de sauna. Ze vertelt over haar gezondheidsklachten die zich met name aan de linkerkant van haar lichaam manifesteren. Op dat moment gaat mijn ‘innnerlijke coach’ op aan. Ik ben daar om te ontspannen, maar ik kan me niet onttrekken aan het gevoel dat ik moet doorvragen. 

Laatst las ik een boek van een Duitse internist die stelde dat wanneer klachten zich aan de linkerkant van het lichaam tonen (bij rechtshandige mensen, bij linkshandig is het andersom) dat dit kan duiden op problemen met de moeder. Rechtstreeks als ik ben vraag ik haar of ze misschien een verstoorde relatie met haar moeder heeft. Ze kijkt me even wat vreemd aan, maar antwoord bevestigend. Ik zal de rest van het gesprek hier niet delen, maar de relatie met haar moeder was op zijn zachts gezegd erg slecht. Ze heeft nog steeds veel verdriet. Verdriet dat niet meer opgelost kan worden, leed dat niet meer verzacht kan worden, pijn die niet meer uitgesproken wordt. Het is letterlijk in haar lichaam geslagen. 

Later spreek ik met een jonge jongen. Het is een algemeen gesprek over zijn werk. Hij gaat een sigaret aansteken en stopt. Houdt de sigaret in zijn hand en begint met de aansteker steeds het topje aan te steken, zonder dat hij de sigaret in zijn mond doet. Ik herken een ritueel. Het doet me aan verslaving denken. Maar om zomaar iemand te vragen of hij verslaafd is….dat gaat zelfs voor mij een brug te ver. Hij blijft het herhalen en ik krijg het niet meer van mijn netvlies en uit mijn hoofd. Het is alsof al mijn aandacht er naar toe wordt getrokken. “Ben je toevallig een blower?”, vraag ik voorzichtig. (Ik dacht, laat ik de meest milde en sociaal acceptabele vorm van verslaving nemen). Nee zegt hij, maar ik ben net drie weken uit een kliniek vanwege een verslaving aan speed. Ook hier zal ik de rest van het gesprek niet verder beschrijven, maar weer zat ik meteen goed.

Mensen lezen, oprechte interesse hebben en dan rechtstreeks naar de pijn gaan. Het is inmiddels een tweede natuur van mij geworden. Ik merk dat, wanneer mensen in de NLP opleiding zich realiseren wat ik doe en kan, er ook een stukje angst of zelfs ontzag komt bij de ander. Dat is overigens het laatste wat ik wil, ik heb het niet zo op een voetstuk. Sterker nog, vanaf een voetstuk kan ik mijn werk niet doen. Laagdrempeligheid is belangrijk. 

Ik ben momenteel in een proces waarin ik meer van mezelf wil laten zien. Iemand zei een jaar geleden: jouw blogs zijn interessant, maar ik mis jou. Dus vandaar dit heel persoonlijke stuk. Hopelijk niet om jullie verder van mij af te zetten, maar om mijn oprechte intentie over te brengen. Ik zet dit alleen in om mensen te helpen, want dat is mijn pad en missie. En het contact wat je er mee legt met wildvreemden is zo bijzonder en ook voor mijzelf helend.