De overtuigende beperking

Gepubliceerd door Eliane Reehuis op

Een gebeurtenis die veel impact heeft is pesten. Als je op jonge leeftijd buiten de groep valt, kan je dat tekenen voor het leven. Je kan dan een beperkende overtuiging krijgen: ik hoor er niet bij, mensen zitten niet op mij te wachten. Bij Drijfveerkracht werken we aan een sterke mindset, want het denken stuurt het gedrag. Vandaag werkte ik met een cursist die deze beperkende overtuiging op de schopstoel zet.

“Misschien zitten ze nu juist wel op mij te wachten?”

Cursist

Waardering moet je verdienen

Wanneer je gepest wordt leer je al heel jong dat je ‘het moet doen zoals anderen dat willen’ om er bij te horen. Je mag niet jezelf zijn, maar je moet een versie zijn die past bij de buitenwereld. De cursist vertelt over haar hyper gevoelige reactie op groepen. Haar standaard reactie is dat ze denkt dat ze niet op haar zitten te verwachten. Ze heeft ook strategieën om toch gewaardeerd te worden: ergens het beste in zijn. Helaas bevestigt dit ook de overtuiging dat je er niet echt bij hoort. Gelukkig liet ik deze strategie achter me, net zoals de cursist.

Het beste meisje van de klas

Ik deel een valkuil met mijn cursist: we wilden allebei het beste meisje van de klas worden. Het is overigens een illusie dat je er dan bij hoort. Mensen kijken vaak afgunstig naar die kwaliteiten, maar je verdient er op zijn minst respect voor. Soms niet van jouw leeftijdsgenoten, in ieder geval van belangrijke figuren zoals ouders en leraren. Zo’n strategie raakt op een gegeven moment een onderdeel van jezelf: een pallet aan talenten. Al kan het soms erg eenzaam zijn als je voorop loopt.

Van vreemde eend naar rare vogel

Er zijn mensen die blijven hangen in de sfeer van er buiten vallen en gepest worden. Ze nemen het mee naar hun werkplek, familie of hobbyverband. Er zijn ook mensen die van aanvankelijke vreemde eend doorgroeien naar rare vogel. Ze hebben iets anders dan anderen, vinden het meestal ook niet meer zo belangrijk om er bij te horen.

De omslag

Het verrassende is dat de rare vogels, zonder dat ze het doorhebben, ineens een inspiratiebron worden voor anderen kunnen worden. De kinderen van vroeger, die altijd er zo goed bij pasten, vinden het nu ineens interessant dat je jezelf bent. “Ik zou willen dat ik het lef had, dat jij hebt.”, zeggen ze dan. “Wat fijn dat ik hier gewoon mezelf kan zijn.”, wordt er ook wel eens verzucht. Dat komt omdat de vreemde eend een harde les kreeg aan het begin van het leven: mensen hebben toch wel een mening, wat je ook doet. Je kunt maar beter jezelf zijn.

“Misschien zijn de mensen die er vroeger goed bij hoorden, zichzelf kwijt geraakt in de verwachting van de groep.”

Eliane

Van beperking naar overtuiging

De mensen die voorbij gaan aan buiten de groep liggen, stralen iets bijzonders uit. Het recht om als individu in de wereld te staan, gevoed door de acceptatie van jezelf. Je hoeft niet perfect te zijn, maar je mag uniek zijn. Wanneer ze daarin gaan geloven geven ze het voorbeeld aan anderen. Dan zoeken de groepsmensen ze op om weer te leren hoe het is om zichzelf te zijn. Daarmee is de cirkel weer rond: van een beperkende overtuiging naar overtuigende beperking.


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.