De kracht van de groep

Het is stil als ze haar mededeling heeft gedaan in de groep, helemaal stil. De ruimte is gevuld met zo’n zachte stilte en de anderen laten haar in haar verdriet, proberen haar niet te redden maar verbinden zich onuitgesproken met haar en tillen haar zonder woorden of daden op. Ze heeft haar handen voor haar gezicht geslagen, van verdriet en schaamte. Ze deelt met de anderen, mensen die ze een aantal maanden geleden niet kende. Het verhaal komt er met horten en stoten uit, alsof het heel lang onder het stof heeft gelegen en nu klaar is om het daglicht weer te verdragen.

De groep waar ik nu over schrijf startte een aantal maanden geleden. Toen de deelnemers gingen zitten en zichzelf voorstelden ontstond er meteen een enorme diepgang met veel emotie. Dat is het verrassende: de ene groep blijft eerst aan de oppervlakte, de andere gaat meteen diep, sommigen met veel humor, soms zelfs irritatie maar allen vol van steun naar elkaar. En deze week maakte ik weer zo’n ultiem moment van steun mee.

Terug naar het moment vlak voordat ze begint te vertellen. Ik weet van een van de deelnemers dat ze een geheim met zich meedraagt. Een zwaarwegend probleem in haar leven, waar ze vanuit loyaliteit niet over spreekt. Ze zwijgt al 20 jaar. Kort geleden heeft ze het voor het eerst aan mij vertelt, maar het is niet aan mij om dit met anderen te delen. Het enige wat ik kan doen is wachten…wachten op het moment dat het vertrouwen er is.

Ze besluit te vertellen en treed voor het eerst uit een zelf gebouwde gevangenis van wanhoop en schuldgevoel. Ze flapt het er gewoon ineens uit. Op dat moment ben ik opnieuw getuige van de helende kracht van een groep. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurd en ik ben er elke keer trots op. Trots op de rest van de groepsleden die hebben geleerd dit moment niet te vervuilen met hun eigen behoefte om het meteen op te lossen, hulp te bieden. Ze kunnen de ander toestaan om de ongemakkelijke gevoelens gewoon eens te uiten en ze niet te verstoren met wat ze er zelf van vinden.

Ik houd mijn groepen bewust klein, niet meer dan zes personen juist om dit proces te faciliteren. Ik kan als trainer een hoop doen, maar het meeste doet de groep zelf. Iedereen werkt aan zichzelf, leeft met elkaar mee maar heeft verder niets van elkaar nodig. Je kan omgeven zijn van mensen en je toch heel eenzaam voelen. En daar ligt een groot gedeelte van de kracht van mijn opleidingen: niet bij mij maar bij de groep!