Toen ze voor de eerste sessie binnen kwam lopen, zat de spanning haar hoog. Ze begon onmiddellijk te huilen. “Ik ben niet zo’n prater.”, snikt ze. “Ik heb slecht geslapen en ben de hele morgen al gespannen.” Ze denkt dat ze met mij moet gaan praten. Dat heeft ze bij de psycholoog al gedaan en dat hielp haar niet voldoende. Maar ik werk als coach anders, alleen weet zij dat niet. Laat ik je eerst even meenemen naar hoe ze bij mij terecht kwam.

Het leven niet meer zien zitten

Eind vorig jaar zat ze in een burn-out en zag ze het leven niet meer zitten. Haar ouders maakten zich zorgen en stelden haar voor om naar mij te gaan. Als coach ben ik uiterst voorzichtig met dit soort cliënten. Anders dan een psycholoog ben ik niet beschermd of verzekerd wanneer een cliënt zich bijvoorbeeld van het leven beroofd. Als iemand onder behandeling van een psycholoog is, vraag ik uitdrukkelijke toestemming. Na de intake heeft zij mijn actieplan voorgelegd aan haar behandelaar. Deze ging akkoord.

“Komt goed uit dat je geen prater bent, want dat gaan we ook niet doen.”, zeg ik. En ik begin met het door mij zelf ontwikkelde emotie-panorama. Ze begint te werken met de blokjes en haar emoties zakken. Wel blijkt uit het emotie-panorama een enorme piek in verdriet en nagenoeg geen boosheid. Ze is niet de eerste bij wie ik dat zie, haar emoties zijn niet in balans en het verdriet is inmiddels een soort bliksemafleider voor de emoties die ze wel zou mogen voelen.

De onderdrukte boosheid

Ik werk met haar een aantal sessies en ze begint te merken dat het probleem niet bij het verdriet heeft gelegen, maar bij het onderdrukken van boosheid. Had ze functioneel boos kunnen worden dan had ze haar grenzen kunnen bewaken. Grenzen die ze nodig had gehad om te voorkomen dat ze in een burn-out was gekomen. De behandeling die ze tot nu toe heeft gehad heeft zich gericht op praten over het verdriet. Maar daar wordt het verdriet doorgaans alleen maar erger van, mede omdat ze dacht dat dit kwam door het onverwerkte verdriet over haar oma’s overlijden een aantal jaren terug.

Binnen een paar weken gaat ze zich beter voelen. Snapt ze waar haar emoties vandaan komen en zet ze alles op alles om weer geluk in het leven te vinden. Het begint te werken! Ze heeft weer plezier en voelt zich minder neerslachtig. Ze onderneemt acties, is weer in beweging. En ik denk dat ze klaar is voor de volgende stap.

Klaar voor de volgende stap

“Ga je een keer mee boksen?”, vraag ik haar. En daar staat ze voor open. Ik werk steeds vaker samen met Davy van Limed Sport in Horst. Samen met hem laat ik haar fysiek ervaren hoe ze reageert op druk en wat ze anders zou kunnen doen. Ze mag kijken en ervaren vanuit zichzelf. Maar ook mag ze kijken wat het met een ander doet wanneer er druk wordt gegeven. Davy spart met mij en natuurlijk delf ik het onderspit (hadden we zo afgesproken). Het wordt muisstil achter mij, waar ze zit te kijken.

Ik draai me naar haar om en vraag hoe het gaat. Ze begint tranen met tuiten te huilen. “Hij deed jou pijn, dat was niet fijn om naar te kijken.”, brengt ze uit. “Ok wat VOELDE je toen je keek?” Je zou er bijna intrappen dat ze er verdrietig van wordt, maar ze zegt zelf dat ze eerst boos werd toen ze zag wat er met mij gebeurde. En dan, in dat moment, kan ik het mooiste doen wat ik maar kan doen: de emotie her-programmeren IN het moment. Normaal spreken mensen met mij achteraf over wat ze hebben ervaren, maar nu zitten we er middenin.

Als sneeuw voor de zon

Ik kniel voor haar en begin met IEMT (vergelijkbaar met EMDR) ik beweeg mijn vinger en ze moet met haar ogen volgen. Het helpt nog niet echt. Dan ga ik over naar EFT (Emotional Freedom Techniques) en middels klopbewegingen ‘tikken‘ we de emotie weg. Het gaat weer beter met haar. Maar nu gaan we het testen. Davy en ik zetten nog een ronde sparren in. Terwijl ik veel meer druk krijg dan de eerste ronde, zit ze er nu rustig naar te kijken. Prachtig! (Al was ik zelf wel blij toen die ronde voorbij was.)

Deze week kwam ze voor de afrondende sessie. Haar verdriet kreeg een rapportcijfer 8 en middels de coaching wilde ze naar een 4.” Met een sereen gezicht vertelt ze dat ze nu zelfs onder de 4 zit. Ze voelt zich zoveel malen beter. “Gek, wat zo’n bokssessie dan allemaal teweeg kan brengen.”, glimlacht ze. Ik vind het niet gek. Ze heeft hard gewerkt om weer beter te worden, met de focus op het juiste. Haar boos is niet meer verdrietig.

Dit verhaal deel ik met toestemming van de betrokkene. Ik blog over de verhalen van mijn cliënten om anderen mee te geven dat ze niet de enige zijn met en in hun problemen. Ook wil ik hiermee hoop geven, het lijkt misschien onoverkomelijk, maar dat is het niet. Er is altijd hulp of een oplossing. Emoties zijn er alleen maar om je te helpen, niet om je te straffen. Zodra de les geleerd is, doven de emoties vanzelf uit.